Historia rasy: w 1891 roku weterynarz belgijski profesor Adolf Rijul postarał się wyhodować narodową rasę pastusią. On zmieszał psów jednotypnych średnich rozmiarów ze stojącymi uszami, lecz różniących się umaszczeniem i szatą - krótkowłose, średniowłose, długowłose. Chociaż profesor Rijul polecał hodowlę według rodzaju sierści, preferencję oddały umaszczeniu. Później w 1907 roku został opracowany następny standard: pół-długowłose   owczarki muszą mieć umaszczenie czarne (Groenandeal), krótkowłose - żółto-brązowy lub w kolorze węgla (malinois), a długowłose - popiołowo-szary (laekenois). Tervueren - długowłosy owczarek jakiegokolwiek umaszczenia oprócz czarnego. Groenandeal został wyhodowany przez hodowcę Nicholasa Rousa, którym mieszkał w mieście Groenandeal. Malinois też nazwany na cześć  małego miasteczka Mechelen lub Malin, po-francusku. Laekenois otrzymał swoje imię od królewskiego zamku Laeken, gdzie obok szlachty mieszkały pastuchy, które hodowały psów z grubą i szorstką sierścią.
 
Kraj pochodzenia: Belgia.
 
Wygląd ogólny: owczarek belgijski tervueren - przeważnie rasa psów pracujących i rasa pastusia. Pies z umiarkowanymi liniami, harmonijnie proporcjonalny, inteligentny, niewymagający, przyzwyczajony do przebywania na zewnątrz, odporny na sezonowe zmiany pogody, rozmaite zjawiska atmosferyczne, charakterystyczne dla klimatu belgijskiego. Przez swoje harmonijne linie oraz dumną postawę głowy tervueren musi sprawiać wrażenie eleganckiej mocy, co stało się osiągnięciem selekcji tej pracującej rasy psów. Według klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicznej nie uznają jednak jego rasowości i włączają do wspólnego wzorca owczarków belgijskich. W niektórych krajach każda z trzech innych belgijskich owczarków: Malinois, Groenendael i Laekenois  jest wydzielona oddzielnie. W Stanach Zjednoczonych pod nazwą owczarka belgijskiego jest znany tylko groenadael, natomiast malinois i tervueren są zarejestrowane jako rasy oddzielne - belgijski malinois oraz belgijski tervueren, a laekenois - najbardziej rzadki z trzech ras psów - całkiem nie jest uznany.
 
Szczegóły zachowania oraz charakteru:  psy owczarki belgijskie tervueren są bardzo energiczne, inteligentne, czujne, gotowy na aktywności ruchowe. Posiada wrodzone zdolności do pilnowania stada, cennymi jakościami lepszego psa stróżującego mienia. Bez żadnych wątpliwości, pies jest zazdrosnym i nieubłaganym obrońcą swego właściciela. Tervueren łączy w sobie wszystkie te jakości, które muszą być właściwe dla psa pastusiowego, obronno-strażniczego i służbowego.
 
Wysokość i masa: wysokość w kłębie 63 cm u psów, 58 cm - u suk. Waga 20-25 kg suki, 25-30 kg - psy.
 
Kształt: sylwetka belgijskiego owczarka tervuerena wpisuje się w kształt kwadratowy. Klatka piersiowa sięga łokci. Długość kufy równa lub niewiele większa od połowy długości głowy.
 
Szata: gruba podwójna jedwabista szata występuje u wszystkich odmian owczarka belgijskiego. Odpowiednio teksturowany płaszcz Tervuerena powinien być lekko twardawy, płasko przylegać do ciała, chronić przed zjawiskami atmosferycznymi. Włos krótki występuje na głowie, zewnętrznej stronie uszu i na dolnych częściach kończyn z wyjątkiem tylnej strony kończyn przednich porośniętej od łokcia do nadgarstka długim włosem tworzącym frędzle. Na pozostałych częściach ciała włos długi i prosty, dłuższy i bardziej obfity na szyi i przedpiersiu gdzie tworzy kryzę i żabot. Wewnętrzna strona uszu chroniona stojącym włosem. Od nasady ucha włos nastroszony, nadający kształt głowie. Pośladki obrośnięte bardzo gęstym włosem, który tworzy portki. Na ogonie włos długi i obfity, tworzący kitę.
 
Umaszczenie: czerwono-rudy z węglem (czernią), im naturalniejsze jest umaszczenie, tym lepiej. Barwa ruda musi być ciepła: ani jasna, ani rozmyta.
 
Głowa: wysoko noszona, nie przesadnie długa, o prostych liniach, dobrze wymodelowana i sucha. Mózgoczaszka i kufa jednakowej długości; dopuszczalna co najwyżej nieznaczne dłuższa kufa. Mózgoczaszka średniej szerokości, proporcjonalna w stosunku do głowy, czoło bardziej płaskie niż zaokrąglone. Bruzda czołowa niezbyt dobrze zaznaczona. Z profilu linia czoła jest równoległa do hipotetycznej linii będącej przedłużeniem linii grzbietu kufy. Guz potyliczny słabo rozwinięty, łuki brwiowe i jarzmowe słabo wyrażone. Stop umiarkowanie zaznaczony. Nos czarny.

Kufa: średniej długości i dobrze wymodelowana pod oczami, stopniowo zwężająca się w kierunku nosa, sprawia wrażenie wydłużonego klina. Grzbiet kufy prosty, równoległy z przedłużeniem linii czoła. Kufa dobrze rozdzielona, co oznacza, że kiedy jest otwarta, kąciki warg są mocno podciągnięte do tyłu, pysk jest rozdzielony.
 
Uszy: raczej małe, wysoko osadzone, wyraźnie trójkątnego kształtu, u podstawy szerokie, koniec ucha spiczasty; sztywne, noszone prosto i pionowo, kiedy pies jest czymś zainteresowany.
 
Oczy: średniej wielkości, ani wypukłe, ani głęboko osadzone; o migdałowatym kształcie. Preferowany kolor brązowy lub inna ciemna barwa. Krawędzie oczu ciemne. Wzrok żywy, prosty, inteligentny, ciekawy.
 
Zęby: szczęki z dobrze rozwiniętymi i białymi zębami, dobrze ustawione, dobrze osadzone w rozwiniętych szczękach. Zgryz nożycowy, czyli siekacze szczęki górnej lekko nachodzą siekacze żuchwy, lekko dotykając siebie. Dopuszczalny jest zgryz prosty, który bardziej się podoba pastuchom.
 
Szyja: dobrze osadzona, dość długa, raczej wysoko noszona, dobrze umięśniona, stopniowo rozszerzająca się w kierunku łopatek, bez podgardla, lekko łukowato wygięta.
 
Plecy: tułów silny i mocny, ale niezbyt ciężki. Linia grzbietu i lędźwi prosta. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Grzbiet prosty, krótki i dobrze umięśniony. Lędźwie również mocne, krótkie, ale wystarczająco szerokie, dobrze umięśnione. Zad także dobrze umięśniony, tylko nieznacznie opadający, wystarczająco szeroki, ale nie nadmiernie. Klatka piersiowa niezbyt szeroka, lecz głęboka. Żebra zaokrąglone w górnej części. Linia dolna rozpoczyna się od klatki piersiowej i wznosi się łagodnie w harmonijnej krzywej w kierunku brzucha. Brzuch jednocześnie ani obwiśnięty, ani wciągnięty, w miarę podciągnięty.
 
Kończyny (przednie i tylne): kończyny przednie o mocnym kośćcu, suchą oraz elegancką muskulaturą. Łopatki długie,ukośnie ustawione, dobrze przylegające, tworzą z kością  ramienną dobry kąt do swobodnego ruchu łokci. Łokcie poruszają się równolegle wobec wzdłużnej linii tułowia. Przedramiona długie, dobrze umięśnione. Śródręcze silne i krótkie, bez żadnych podejrzeń na rachitę.   Kończyny tylne silne, ale nie ciężkie, poruszają się w dokładnie tej samej płaszczyźnie, co i przednie. Ustawione pionowo wobec ziemi. Uda średniej długości, szerokie i silnie umięśnione. Forsy ustawione podobnie na tej samej spadającej linii, co i stawy kolanowe. Golenie długie, szerokie, muskularne, dość wygięte w kierunku ku stawom skokowym, lecz niezbyt. Nadgarstki mocne, krótkie. Łapy okrągłe, kocie, palce wysklepione i zwarte, opuszki grube i elastyczne, pazury ciemne i mocne.
 
Ruchy: w ruchu tervueren jest aktywny, nie ograniczony. Owczarek belgijski zdolny do poruszania się bardzo dobrym galopem, lecz najbardziej właściwym dla tego psa jest ruch spokojnym krokiem, a zwłaszcza kłusem. Tervueren ustawia kończyny równolegle do linii środkowej obudowy. Na wielkiej prędkości on ustawia łapy bliżej do linii środkowej; podczas poruszania się kłusem odległość między kończynami średnia, ruchy sprytne i lekkie. Linia górna zostaje zwartą, całą, przy tym kończyny przednie podnoszą się niezbyt wysoko. Będąc w ciągłym ruchu, tervueren sprawia wrażenie psa niestrudzonego; szybkie ruchy, sprężyste, żywe. Potrafi zmieniać kierunek ruchu przy bardzo wysokiej prędkości. W odpowiedniości do temperamentu oddaje przewagę poruszaniu się kołami, nie przestrzega rygorystycznie prostego kierunku.
 
Cechy atrakcyjne: tervuereny są niewyobrażalnie wytrzymałe i niestrudzone w pracy. Selekcja tych psów dokonuje się z uwzględnieniem niezbędnych jakości psychicznych oraz fizycznych, co robi ich naprawdę wyjątkowymi. Tervueren świetnie nadaje się do tresury, łatwo idzie na kontakt, odporny na zjawiska stresowe, dobrze nadaje się do walki. Oprócz tego, przy określonych warunkach, owczarek belgijski tervueren - doskonały pies dla rodziny i cudowny towarzysz, zawsze jest gotowy z radością wykonywać komendy właściciela.  
 
Wady: owczarek belgijski tervueren posiada świetne charakterystyki robocze, lecz potrzebuje ciągłej tresury i obciążeń. Właściciele muszą być jednak świadomi, że wymagają bardzo dużo uwagi i odpowiedniego szkolenia. Jeżeli zwierzę nie zostanie wyszkolone, będzie robiło dużo kłopotów właścicielowi. Nie pasuje pasywnym ludziom, które prowadzą spokojny tryb życia.

Producent profesjonalnych akcesoriów i sprzętu dla psów przedstawia dobór produktów dla psów rasy tervueren, w ofercie znajdziecie Państwo: gryzaki, mufki, kliny do zabawy i tresury psów rasy tervueren, szelki, obroże, kagańce, smycze ze skóry, nylonu i metalowe dla tervuerena.