Historia rasy: 1891 roku dzięki belgijskiemu profesorowi weterynarii Adolfowi Reule zrobione pierwsze próby stworzenia narodowej rasy psa pasterskiego. Używając do tego kilku najlepszych reproduktorów o średnich rozmiarach, stojących uszach, lecz odróżniających się ze względu na umaszczenie i szatę - długowłose, krótkowłose i szorstkowłose. Chociaż profesor polecał prowadzić hodowlę według typu szaty, preferowane przecież zostało umaszczenie. Wkrótce rozpoczęto prace nad ujednoliceniem wyglądu psów i w roku 1907 zaakceptowano wzorzec rasy: długowłose z czarnym kolorem sierści (groenendael, tervueren), krótkowłose zółto-brązowy lub węgielny (malinois) i szorstkowłose popielato-szare (laekenois). Groenendael został wyhodowany przez hodowcę Nikolasa Rousa, z miasta o ty samym tytule. Malinois pochodzi z miasteczka o tej samej nazwie. Laekenois otrzymały swoją nazwę od zama Laeken, gdzie przy szlachcie też mieszkali pasterze, którzy hodowali psów o grubej, szorstkiej sierści. To najmniej liczna odmiana “belgijczyków”. Tervueren również otrzymał swoja nazwę od miasta, gdzie mieszkał pierwszy hodowca.
Kraj pochodzenia: Belgia.
Wygląd ogólny: owczarek belgijski Malinois - to przeważnie pies pracujący i pasterski. Czworonóg posiada zrównoważone linie, jest zwierzęciem proporcjonalnie zbudowanym, inteligentnym, niewymagającym. To pies przyzwyczajony do przebywania na zewnątrz, odporny na zmienne warunki atmosferyczne, charakterystyczne dla klimatu belgijskiego. Dzięki swoim harmonijnym kształtom, dumnej postawie głowy musi sprawiać wrażenie eleganckiej mocy, co stało możliwe w trakcie selekcji tej rasy psów pracujących. W Stanach Zjednoczonych pod tytułem owczarka belgijskiego jest znany tylko groenendael, a tervueren i malinois są zarejestrowane jako odrębne rasy. Laekenois nie jest uznany za odrębna rasę.
Szczegóły zachowania i charakteru: owczarek Malinois jest psem czujnym i żywym, o bardzo wielkiej energii, zawsze gotowy do aktywnych działań. Wrodzone zdolności do pilnowania pasącego się bydła sprawiają również na to, że psy charakteryzują się jako doskonałe stróże majątku. Bezwzględnie psy tej rasy są zazdrosnymi i aktywnymi obrońcami swoich właścicieli. Te wszystkie cechy sprawiają na to, że psy doskonale pełnią funkcje psa pasterskiego, psa obrończo-służbowego.
Wysokość i masa: dorosłe psy osiągają ok. 63 cm wysokości w kłębie, suki mierzą ok. 58 cm. Psy ważą średnio 28 kg.
Ukształtowanie: sylwetka psa dobrze się wpisuje w kształt kwadratu. Pies posiada dość pojemne płuca, sięgające do poziomu łokci. Długość kufy równa się mniej-więcej połowie długości głowy lub ledwo więcej połowy.
Szata: wszystkie odmiany posiadają gęstą, obfitą, dobrze strukturowaną okrywę, o jedwabistym podszerstku, zapewniającym świetną ochronę przed złymi warunkami atmosferycznymi. Włos bardzo krótki na głowie, uszach i kończynach; krótki na pozostałych częściach ciała, obfitszy na ogonie i szyi (niewielka kryza, gdzie tworzy kryzę, począwszy od nasady uszu rozciągając się na podgardle. Ponadto na zadzie z tyłu włos jest gęsty i dłuższy. Ogon jest mocno owłosiony, ale sierść nie tworzy kity. Malinois jest odmianą krótkowłosą.
Umaszczenie: kolor jednolity rudy z węglem i czarną maską za jedyny dopuszczalny u malinois.
Głowa: wysoko noszona, nie przesadnie długa, o prostych liniach, dobrze wymodelowana i sucha. Mózgoczaszka i kufa jednakowej długości; dopuszczalna co najwyżej nieznaczne dłuższa kufa.
Mózgoczaszka: średniej długości, proporcjonalna w stosunku do głowy, czoło bardziej płaskie niż zaokrąglone. Bruzda czołowa niezbyt dobrze zaznaczona. Z profilu linia czoła jest równoległa do hipotetycznej linii będącej przedłużeniem linii grzbietu kufy. Guz potyliczny słabo rozwinięty, łuki brwiowe i jarzmowe słabo wyrażone.
Stop: umiarkowanie zaznaczony, pysk, płat nosa czarny.
Kufa: średniej długości i dobrze wymodelowana pod oczami, stopniowo zwężająca się w kierunku nosa, sprawia wrażenie wydłużonego klina. Grzbiet kufy prosty, równoległy z przedłużeniem linii czoła. Kufa dobrze rozdzielona, co oznacza, że kiedy jest otwarta, kąciki warg są mocno podciągnięte do tyłu, pysk jest rozdzielony.
Uszy: raczej małe, wysoko osadzone, wyraźnie trójkątnego kształtu, u podstawy zaokrąglone, koniec ucha spiczasty; sztywne, noszone prosto i pionowo, kiedy pies jest czymś zainteresowany.
Oczy: średniej wielkości, ani wypukłe, ani głęboko osadzone; o migdałowatym kształcie, ukośnie ustawione. Preferowany kolor brązowy lub inna ciemna barwa, krawędzie powiek czarne. Spojrzenie proste, żywe, inteligentne i ciekawskie.
Szyja: wysoko osadzona, dość długa, dość prosta, dobrze umięśniona, stopniowo rozszerzająca się w kierunku łopatek, bez podgardla, lekko łukowato wygięta.
Zęby: mocne szczęki o białych, silnych zębach, prawidłowo ustawionych, mocno osadzonych w dobrze rozwiniętych żuchwie i szczęce. Zęby ustawione w regularnym zgryzie nożycowym, to znaczy, że siekacze górne lekko zachodzą na siekacze dolne, ledwo dotykając siebie Dopuszczalny również zgryz cęgowy. Pasterze preferują zgryz cęgowy.
Plecy: tułów silny i mocny, ale niezbyt ciężki. Linia grzbietu i lędźwi prosta. Długość tułowia od ramienia do guza miednicowego równa się wysokości w kłębie. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Grzbiet prosty, krótki i dobrze umięśniony. Lędźwie również mocne, krótkie, ale wystarczająco szerokie, dobrze umięśnione. Zad także dobrze umięśniony, tylko nieznacznie opadający, wystarczająco szeroki, ale nie nadmiernie. Klatka piersiowa niezbyt szeroka, lecz głęboka i pojemna. Żebra zaokrąglone w górnej części. Patrząc od przodu część przednia piesri raczej szeroka, niż wąska. Linia dolna rozpoczyna się od klatki piersiowej i wznosi się łagodnie w harmonijnej krzywej w kierunku brzucha. Brzuch nie jest ani podciągnięty, ani wiszący.
Kończyny (przednie i tylne): kończyny przednie o mocnym kośćcu, suche, o dobrej muskulaturze. Łopatki długie i ukośnie ustawione, dobrze przylegające, tworzą z kością ramienną dobry kąt w celu swobodnego poruszania się łokci. Łokcie muszą się poruszać surowo równolegle wzdłuż linii tułowia. Przedramię długie i dobrze umięśnione. Śródręcze silne i krótkie, czyste, bez żadnych cech krzywicy. Łapy okrągłe, kocie, palce wysklepione i zwarte, opuszki grube i elastyczne, pazury ciemne i mocne. Kończyny tylne silne, ale nie ciężkie. Poruszają się w tej samej płaszczyźnie, co i kończyny przednie. Ustawione pionowo wobec ziemi. Uda szerokie i silnie umięśnione. Pośladki ustawione na tej samej linii, co i stawy kolanowe. Podudzie długie, szerokie, muskularne, dość niezbyt dobrze wygięte w kierunku do stawów skokowych. Śródstopia mocne i krótkie Wilcze pazury nie są pożądane. łapy prawie w kształcie owalu, palce wysklepione i zwarte, twarde oraz elastyczne opuszki, pazury ciemne i grube.
Ruchy: w akcji pies jest aktywny, nie sprężony. Owczarek belgijski Malinois zdolny do poruszania się galopem, lecz najbardziej typowym chodem dla czworonoga jest kłus i poruszanie się spokojnym krokiem. Belgijski owczarek Malinois przestawia kończyny równolegle do linii środkowej tułowia. Przy wielkiej prędkości pes ustawia łapy bliżej ku linii środkowej; podczas poruszania się kłusem machnięcie jest średnie, ruchy równe i lekkie. Linią górna pozostaje jednolita, zwarta, przy tym kończyny przednie unoszą się niezbyt wysoko. Będąc w ciągłym ruchu, owczarek malinois sprawia wrażenie psa niestrudzonego, szybkie kroki, sprężyste, żywe. Pies zdolny do natychmiastowej zmiany kierunku podczas szybkiego biegu. Odpowiednio do temperamentu, pies skłonny do biegu kołami, nie chce biegnąć w prostym kierunku.
Cechy atrakcyjne: owczarek belgijski Malinois to pies o unikatowym układzie nerwowym, dzięki czemu może wykonywać różne zadania, wszytsko zależy od tego, jak pie jest przeszkolony. To rasa, która najwięcej w świecie lubi skakać. Malinois mogą osiągać bardzo wysokie przeszkody, o wysokości do trzech metrów i więcej. One są niezwykle wytrwałe i niestrudzone podczas pracy. Selekcja malinois jest prowadzona z uwzględnieniem charakterystyk psychicznych oraz fizycznych, które są niezbędne w pracy, co sprawia na to, że ich cechy robocze są wyjątkowe. One świetnie nadają się na tresurę, bardzo gadatliwe, odporne na stresowość, zdolne do boju. Oprócz tego, kiedy nastąpią odpowiednie warunki, owczarek belgijski malinois - doskonały pies rodzinny i pies towarzyski. Malinois jest zawsze gotowy do wykonania komend właściciela.
Wady: psy rasy Malinois posiadają świetne cechy robocze, lecz potrzebują ciągłej tresury i ćwiczeń. Psy tej rasy muszą być otoczone uwagą, w innym przypadku czworonóg może być destrukcyjny. Owczarka belgijskiego malinois nie warto utrzymywać ludziom pasywnym, którzy prowadzą spokojne i umiarkowane życie.
Sprzęt do tresury owczarka belgijskiego Malinois
Producent profesjonalnych akcesoriów i sprzętu dla psów przedstawia dobór produktów dla psów rasy owczarek belgijski Malinois, w ofercie znajdziecie Państwo: gryzaki, mufki, kliny do zabawy i tresury psów rasy owczarek belgijski Malinois, kagańce, szelki, obroże, smycze ze skóry, nylonu i metalowe dla owczarka belgijskiego Malinois, pokarmy oraz akcesoria.
