Standard rasy według FCI nr 310
Historia rasy: tego psa pierwszymi zobaczyli kolonizatorzy hiszpańscy, kiedy przyjechali do Peru. Naukowcy uważają, że nagie psy peruwiańskie inków trafiły do Ameryki Łacińskiej z kontynentu Afrykańskiego dzięki koczewnikom, jacy przywieźli ze sobą tych nagich psów. Według innej hipotezy psy tej rasy pojawiły się w tych miejscach po migracji ludzi i ich czworonogów z Azji do Ameryki przez cieśninę Beringa. Te teorie potwierdzone są licznymi dowodami, takimi jak obrazki na wyrobach ceramicznych cywilizacji doinkowskich (Vicus, Mochica, Chankay pod wpływem Tihuanacoid, Chimu). W wielu przypadkach pies zamienił pumę, żmiję i sokołów, a mianowicie i najbardziej widocznie w kulturze Chancay. A zatem z reprodukcji, które przetrwały do naszych dni można wywnioskować, że nagie psy peruwiańskie powstały jako rasa w doinkowskie okresy archeologiczne, między 300 p.n.e. a 1400 n.e.
Kraj pochodzenia: Peru.
Wygląd ogólny: nagi pies peruwiański to elegancki, szczupły pies, którego wygląd wyraża szybkość, siłę i harmonię, bez żadnej wskazówki na grubość. Charakterystycznymi cechami tej rasy są brak włosa na całym ciele, charakteryzuje się ten pies również niekompletnym uzębieniem. Nagi pies peruwiański to pies nocny, który nie lubi ani dziennego światła, ani promieni słonecznych. Demonstrując szlachetny charakter i łagodne przywiązanie wobec najbliższych ludzi, ponieważ jest niezwykle przyjacielski i rodzinny, nagi pies peruwiański jednocześnie bardzo nieufny wobec obcych. On jest pełnym życia, czujnym i dobrym stróżem.
Wysokość i masa:
-małe 25 - 40 cm, waga 4 - 8 kg
-średnie: 40 - 50 cm, waga 8 - 12 kg
-duże 50 - 65 cm, waga 12 - 25 kg.
Szata: włos: brak włosa, za wyjątkiem krótkiej rzadkiej jasnej czapeczki na głowie, od łuk brwiowych do guza potylicznego. Gdy nagi pies peruwiański jest okryty sierścią, to jego umaszczenie może być rozmaita. Rzadziej są spotykane psy jasne i płowe. Śladowe ilości szorstkich włosów mogą występować na głowie oraz krańcach łap i ogonie; niekiedy pojawiają się również pojedyncze włosy na koniuszkach oczu.
Umaszczenie: kolor włosa może wahać się od czarnego u czarnych psów, przez łupkowo czarny, szaro-czarny (jak u słonia), niebieskawo czarny, wszystkie odcienie szarości, ciemnobrązowy, po jasny blond. Wszystkie powyższe kolory mogą być jednolite lub w różowawe łaty na wszystkich częściach ciała.
Głowa: nagi pies peruwiański posiada czaszkę w kształcie stożka. Mózgoczaszka mezocefaliczna, średnio długa. Linia łba jest równoległa górnej linii kufy. Górne osie czaszki i kufy równoległe, dopuszczalna nieznaczna rozbieżność. Widziana z góry czaszka jest szeroka; głowa zwęża się ku nosowi. Łuki brwiowe umiarkowanie rozwinięte. Guz potyliczny słabo zaznaczony. Stop słabo zaznaczony (ok. 140°). Kolor nosa musi harmonizować z kolorem skóry. Grzbiet nosa widziany z boku – prosty. Wargi tak zwarte i przylegające do dziąseł. Policzki normalnie wysklepione.
Uszy: stojące, wysoko osadzone, szerokie u nasady, zaokrąglone na koniuszkach.
Oczy: wyraz żywy oraz inteligentny. Oczy średniej wielkości, nieco migdałowego kształtu, ani zbyt głęboko osadzone, ani wyłupiaste, normalnie usytuowane, tzn. ani zbyt blisko siebie, ani zbyt szeroko. Kolor może wahać się od czarnego, przez wszystkie odcienie brązu, do żółtego, w harmonii z kolorem skóry. W każdym przypadku obydwoje oczu muszą być tego samego koloru. Kolor powiek może wahać się od czarnego do różowego u psów o jasnym pysku. Jasno-różowe odcienie dopuszczalne, lecz nie pożądane.
Zęby: siekacze w zgryzie nożycowym; normalnie wykształcone kły. Brak jednego lub wszystkich przedtrzonowców i trzonowców – dopuszczalny.
Szyja: górna linia dobrze wysklepiona. Długość prężnej szyi odpowiada długości głowy.
Obudowa: górna linia prosta, dobrze rozwinięte mięśnie. Górna linia grzbietu prosta, z dobrze rozwiniętymi mięśniami grzbietu, często tworzącymi wzdłuż grzbietu podwójną umięśnioną wypukłość, rozciągającą się do odcinka lędźwiowego. Lędźwie silne i muskularne, długość sięga ok. ⅕ wysokości w kłębie. Zad lekko okrągły i nachylony względem poziomu pod kątem 40°. Mocna i muskularna budowa zapewniają dobrą akcję kończyn tylnych.
Pierś: klatka piersiowa pojemna, ale nie przesadnie; sięgająca prawie do łokci. Żebra lekko wysklepione, nigdy płaskie. Objętość piersi, zmierzony z tyłu łokci, musi przekraczać ok. 18° wysokości w kłębie.
Ogon: osadzony nisko, silny u nasady, zwężający się ku koniuszkowi. Podekscytowany pies może nosić ogon lekko uniesiony, koliście zagięty nad linią grzbietu, nigdy jednak nie podniesiony pionowo do góry.
Kończyny przednie i tylne: kończyny przednie dobrze połączone z tułowiem. Patrząc z przodu, one całkowicie pionowe, łokcie nie wystawione na zewnątrz. Kąt w stawach ramiennych waha się od 100 do 110 stopni. Patrząc z profilu, kąt, utworzony śródręczem łapy a ziemią, wynosi od 15 do 20 stopni. Łapy półdługie i wyglądające jak zajęcze łapy. Opuszki mocne i odporne na wysoką temperaturę. Dobrze rozwinięte błony między palcami. Pożądane, żeby czarne psy posiadały czarne pazury, u psów jasnych pazury też w jasnej barwie. Mięśnie tylne okrągłe i sprężyste. Kończyny tylne mocne; krzywizna pośladków – dobrze zaznaczona. Staw kulszowy zmienia się między 120 a 130 stopni, a staw udowo-piszczelowy musi być 140 stopni. Tylne łapy takie same jak przednie. Patrząc z tyłu łapy tylne pionowe, palce dodatkowe należy usunąć.
Cechy atrakcyjne: nagi pies peruwiański to pies spokojny, o stabilnym charakterze. Niezwykle przyjacielski i rodzinny, przywiązany do właściciela, potrzebuje ciągłej uwagi i troski. Nagi pies peruwiański bardzo łagodny, najlepiej się czuje wieczorem. U psów tej rasy często pojawiaja się problemy ze skóra a zębami. W celu uniknięcia tych problemów, należy utrzymywać psów z okryciem włosowym.
Producent profesjonalnych akcesoriów i sprzętu dla psów przedstawia dobór produktów dla psów rasy nagi pies peruwiański, w ofercie znajdziecie Państwo: gryzaki, mufki, kliny do zabawy i tresury psów rasy nagi pies peruwiański, obroże, kagańce, szelki, smycze ze skóry, nylonu i metalowe dla nagi pies peruwiański, pokarmy oraz akcesoria.
