Satandard rasy według FCI nr 230
Historia rasy: mastif tybetański - to prastara pracująca rasa psów himalajskich wykorzystywana niegdyś przez himalajskich pastuchów oraz do strzeżenia i obrony klasztorów tybetańskich. Od pierwszej wzmianki w czasach antycznych, rasa ta była ogarnięta legendą. O psach podobnych do mastifów czytamy już u Arystotelesa (384-322 r. przed n.e.), który zachwala siłę i wielką odwagę czworonogów, ich inteligentność. Marco Polo, który wędrował Azją od 1271 roku zwraca natomiast uwagę na szczekanie psów. Wiodące europejskie kynolodzy przeszłości, a mianowicie Marcin i Jut, Megnin, Bekman, Ziber, oraz Strebel i Biland, rzetelnie zbadali mastifów tybetańskich, ponieważ byli pod wielkim wrażeniem od pochodzenia tej rasy i funkcji wykonywanych przez nich w kulturze starożytnego Tybetu. Niektórzy nawet uważali, że mastif tybetański jest przodkiem wszystkich innych wielkich ras mastifów.
Jednym z pierwszych znanych mastifów tybetańskich, który pojawił się w Europie, był samiec przekazany w darze Królowej Victorii przez Lorda Hardinga w 1847 roku. Kilkadziesiąt lat później Edward VII przywiózł do Anglii dwa samce. W 1898 roku w berlińskim ogrodzie zoologicznym narodził się pierwszy europejski miot.
Kraj pochodzenia: Tybet.
Wygląd ogólny: to pełen siły, masywny i dobrze zbudowany czworonóg o mocnym kośćcu. Sprawia poważne wrażenie, wygląda świątecznie. Łączy w sobie szlachetną siłę, zdrowie, wytrzymałość; nadaje się do pracy w jakichkolwiek warunkach atmosferycznych. Mastif tybetański rozwija się powoli: suki są całkiem dojrzałe w 2-3 lata, a psy w wieku nie wcześniej niż 4 lata.
Wysokość i masa: 66 cm wysokości w kłębie. Suki mierzą minimum 61 cm. Waga powyżej 34-54 kg, psy - 45-73 kg.
Szata: szorstka, gruba. Włos na grzbiecie niezbyt długi. Podszerstek gęsty i raczej wełnisty w zimie i dość rzadki w lecie. Samce mają wyraźnie więcej włosa niż suki. Włos delikatny, choć szorstki, prosty i sterczący. Nigdy nie powinien być jedwabisty, lokowaty lub falowany. Szyja i ramiona mocno owłosione, o wyglądzie grzywy. Ogon puszysty i dobrze owłosiony, tylne łapy dobrze owłosione w partiach górnych.
Umaszczenie: dopuszczalnymi typami umaszczenia są: głęboko czarny, z lub bez podpalania, błękitny, z lub bez podpalania, złoty od płowego aż do mocno rudego. Podpalanie od jasnego do głębokiego orzechu. Tolerowane białe znaczenia na łapach. Znaczenia nad oczami, na dolnych partiach kończyn i od spodniej strony ogona, znaczenia na kufie, tolerowane "okulary" wokół oczu.
Głowa: szeroka, ciężka i mocna. U dorosłego psa fałdy mogą rozciągać się ponad oczami i w dół aż do kącików warg.
Uszy: średniej wielkości, trójkątne, wiszące, osadzone między górną częścią czaszki i poziomem oczu, opadające ku przodowi i przylegające do głowy, podniesione u nasady w stanie czujności. Pokryte miękkim krótkim włosem.
Oczy: średniej wielkości, każdy odcień brązu w dostosowaniu do koloru włosa, im ciemniejsze tym lepsze. Osadzone regularnie, owalne i lekko ukośne. Powieki ściśle okrywające gałkę oczną. Wyraz dostojeństwa.
Szyja: mocna, dobrze umięśniona i wysklepiona, bez przesadnego podgardla. Porośnięta gęstą sterczącą sierścią, tworzącą grzywę, która nie jest dobrze wyrażona u suk.
Zęby: szczęki mocne z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym; górne zęby ściśle zachodzą na dolne i są mocno osadzone w szczęce. Zgryz cęgowy dopuszczalny.
Obudowa: zad szeroki i dość płaski.
Ogon: średniej długości. Osadzony wysoko w najwyższym punkcie linii grzbietu, noszony wysoko; gdy pies jest czujny – lekko zakręcony nad grzbietem; dobrze owłosiony.
Pierś: klatka piersiowa raczej głęboka, umiarkowanie szeroka, z dobrze wysklepionymi żebrami, które tworzą klatkę w kształcie serca. Żebra sięgają stawów kolanowych.
Kończyny (przednie i tylne): kończyny przednie proste, dobrze kątowane, pokryte gęstym mocnym włosem. Łokcie ani zbyt przylegające, ani odstawione. Przedramię proste o mocnej kości. Śródręcze mocne, nieznacznie nachylone. Kończyny tylne silne, muskularne, równoległe do siebie. Uda raczej długie, mocne, z dobrym mocnym umięśnieniem, ale nie przesadnie uwypuklonym. Kolana dobrze kątowane. Staw skokowy mocny, nisko osadzony. Łapy stosunkowo długie, mocne, okrągłe i zwarte, z dobrym owłosieniem między wysklepionymi palcami.
Cechy atrakcyjne: mastif tybetański jest psem, który posiada niezwykle rozwinięty intelekt. Pies jest pewny siebie, spokojny, zrównoważony, pełny poczucia własnego dostojeństwa, łatwo idzie na kontakt, jest doskonałym psem rodzinnym. Mastif tybetański będzie bezwarunkowo oddanym swojemu opiekunowi, lecz inni członkowie rodziny też dostaną swoją garść miłości i ciepła, którą obdarzy towarzyski olbrzym. Chociaż pies posiada groźny wygląd, mastif tybetański docenia łaskę właściciela, a szczególnie lubi dzieci: on rozumie, że przed nim mały człowiek, i zachowuje się ostrożnie i troskliwie.
Producent profesjonalnych akcesoriów i sprzętu dla psów przedstawia dobór produktów dla psów rasy mastif tybetański, w ofercie znajdziecie Państwo: gryzaki, mufki, kliny do zabawy i tresury psów rasy mastif tybetański, szelki, obroże, kagańce, smycze ze skóry, nylonu i metalowe dla mastifa tybetańskiego.
