Wzorzec rasy według FCI nr 145

Historia rasy: leonberger został wyhodowany jako nowa rasa dopiero na przełomie lat 30. i 40. XIX wieku przez Heinricha Essiga – ówczesnego radcą miejskiego, miłośnika zwierząt, znany selekcjoner i hodowca, w Leonbergu koło Stuttgartu – który postawił sobie za cel stworzenie dużego psa o szlachetnej sylwetce przypominającego lwa z miejskiego herbu. Essig do tego celu krzyżował nowofundlanda i długowłosego bernardyna Barri z klasztoru Św. Bernarda, który uratował w górach dziesiątki ludzi. Następnie rasa się doskonaliła drogą wewnątrzrasowego krzyżowania oraz w późniejszym okresie czterech pokoleń – krzyżowania z bernardynem o umaszczeniu żółto-białym z owczarkami pirenejskimi i landseerami. W wyniku krzyżowania powstały bardzo duże psy z długą białą i srebrnoszarą szatą, o czarnej głowie, uszach (czarna maska), idealne pływające, posiadają świetny słuch, węch, ostry wzrok, silne, zdolne do poszukiwania, wytrwałe we wszystkich sytuacjach. Wskutek nowa rasa leonberger po raz pierwszy pojawiła się w kołach kynologicznych w 1948 roku. Rasa leonberger została zarejestrowana i opisana przez księdza z klasztoru Św. Bernarda i obecnie znajduje się w muzeum miasta Bern.

Kraj pochodzenia: Niemcy.

Wygląd ogólny: leonberger to bardzo duży, silny, muskularny, a jednocześnie niezwykle elegancki czworonóg o harmonijnej budowie ciała. To psy o dużym temperamencie, pewne siebie, łączące w sobie energiczność i spokój.

Wysokość: psy osiągają od 72 do 80 cm wysokości w kłębie (zalecana wysokość 76-78 cm). Suki mierzą od 65 do 75 cm (zalecana wysokość 70-72 cm).

Szata: włos leonbergera od średniomiękkiego do stosunkowo twardego, dość długi, przylegający, nigdy nie rozdzielający się; prosty, dopuszczalny lekko falowany. Widoczna rzeźba tułowia mimo gęstego podszerstka. Na szyi i klatce piersiowej włos, zwłaszcza u psów, tworzy grzywę. Przednie kończyny silnie owłosione, na tylnych tworzą się charakterystyczne portki.

Umaszczenie: żółty, rudy, rudobrązowy, możliwe także piaskowe odcienie (płowożółty, kremowy) i wszelkie kombinacje między wymienionymi kolorami a czarna maska, dopuszcza się czarne końcówki włosów, czarny nie może tworzyć podstawowej maści. Rozjaśnienia podstawowej barwy włosa na spodniej części ogona, grzywie, piórach i frędzlach przednich i tylnych kończyn nie mogą być na tyle silne, aby zakłócać harmonię podstawowej barwy. Tolerowane mała biała plama lub wąska biała linia na piersiach oraz białe włosy na palcach.

Głowa: raczej wydłużona, niż masywna, nie ciężka; stosunek kufy do mózgoczaszki wynosi 1:1. Skóra równomiernie przylega, brak fałd na czole. Kufa raczej wydłużona, nigdy nie zwężająca się spiczasto. Nos czarny. Fafle przylegające, czarne, kąciki warg dobrze przylegające.

Uszy: osadzone wysoko i niezbyt daleko z tyłu, zwisające, średniej wielkości.

Oczy: od jasno do możliwie ciemnobrązowych, średniej wielkości, owalne. Powieki przylegające, niewidoczna spojówka.

Szyja: lekkim łukiem, przechodząca w kłąb bez uskoku, raczej wydłużona niż krępa, bez luźnej skóry i bez podgardla.

Zęby: szczęki mocne z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym. 42 zdrowych zęby ustawione odpowiednio do zwykłej formuły zębowej.

Obudowa: dobrze rozwinięty tułów, muskularny, dobrze ukształtowany, dość szeroki. Dolna linia tylko nieznacznie podciągnięta.

Pierś: klatka piersiowa głęboka i szeroka; sięga przynajmniej do wysokości łokci, niezbyt beczkowata, raczej owalna.

Ogon: długi, wiszący, bardzo obficie owłosiony, wygięty nieznacznie do góry w ruchu i raczej nigdy nie noszony powyżej linii grzbietu.

Kończyny (przednie i tylne): kończyny przednie proste, równoległe i niezbyt wąsko ustawione. Długie, ukośnie ustawione, tworzące ze sobą niezbyt rozwarty kąt, dobrze umięśnione; łokcie przylegające. Śródręcza mocne, zwarte, proste patrząc od przodu, z profilu niemal pionowe. Łapy ustawione prosto (nie wykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz), zaokrąglone, zwarte, palce dobrze wysklepione, pazury czarne. Kończyny tylne równoległe. Stawy skokowe oraz łapy nie mogą być wykręcone ani do zewnątrz, ani do wewnątrz. Wilcze pazury muszą być usunięte. Miednica skośnie ustawiona. Uda stosunkowo długie, ustawione skośnie, silnie umięśnione, udo i podudzie tworzą wyraźny kąt. Stawy skokowe mocne, wyraźny kąt między podudziem a śródstopiem. Łapy proste, jedynie lekko wydłużone, palce wysklepione. Poduszki czarne.

Cechy atrakcyjne: leonberger jest psem o zrównoważonym temperamencie. Jako pies rodzinny we współczesnych warunkach życia leonberger jest bardzo miłym psem, który nie sprawia wielkich problemów poza domem,a dla dzieci będzie świetnym kompanem zabaw. Nie jest skromnym ale i nie agresywny. Jako pies do towarzystwa leonberger atrakcyjny, posłuszny i nieustraszony we wszystkich sytuacjach życiowych. Następne cechy charakteryzują leonbergerów jako psów o mocnym temperamencie:
- psy są pewne siebie;
- średni temperament (wśród innego pasja ku zabawie);
- gotowość ku uległości;
- łatwo nadają się do tresury, uważne;
- nie znoszą hałasu.

Producent profesjonalnych akcesoriów i sprzętu dla psów przedstawia dobór produktów dla psów rasy leonberger, w ofercie znajdziecie Państwo: gryzaki, mufki, kliny do zabawy i tresury psów rasy leonberger, kagańcy, szelki, obroże, smycze ze skóry, nylonu i metalowe dla leonbergera, pokarmy oraz akcesoria.