Klasyfikacja FCI: numer wzorca 49.

Historia rasy: pochodzienie łajki karelo-fińskiej nie jest do końca znane. Jednak, znamy, że wiele lat temu psy tego typu powszechnie wykorzystywały się dla polowania na wszystkie rodzaje zwierzyny. Najpierw główny cel selekcji polegał na tym, żeby otrzymać psa, który dzielnie obszczekiwał zwierzynę na drzewach i był jednocześnie piękny. Kiedy zaczęła się rejestracja przedstawicieli tej odmiany psów w 1890 latach, okazało się, że podobne psy w tym typie już istnieją we wschodniej i północnej częściach Finlandii. Pierwszy standard rasy łajki karelo-fińskiej był zatwierdzony w 1892 roku. Pierwsza monorasowa wystawa była przeprowadzona w tym samym roku, a pierwsze myśliwskie wypróbowania na ptakach - w 1897 roku. Dziś łajka karelo-fińska jest bardzo popularna w Finlandii i w Szwecji. Ona utworzyła się z przyrodniczego pogłowia i jest integralną częścią fińskiej kultury. W 1979 r. łajka karelo-fińska była uznana za narodowego psa Finlandii.

Kraj pochodzenia: Finlandia.

Wygląd ogólny: łajki karelo-fińskiej to pies niżej średniego wzrostu, proporcjonalnie - prawie kwadrat. Typ budowy: suchy, mocny, o dumnej postawie.

Wysokość i masa: idealna wysokość w kłębie: pies - 47 cm, suka - 42 cm. Waga: pies - 12-13 kg, suka - 7-10 kg.

Szata: sierść na kończynach i głowie krótka, dobrze przylegająca, najdłuższa i najbardziej gęsta na ogonie i tylnej części ud. Sierść bardziej szorstka i długa na szyi i plecach, u psów na ramionach ona dużo więcej gęsta i tworzy bardziej puszysty kołnierz. Psy są ubrane lepiej od suk.  

Umaszczenie: sierść na grzbiecie waha się od złoto-czerwonego poprzez blady aż do ciemno-miodowego i kasztanowego. Trochę jaśniejsza na wewnętrznej stronie uszu, gardle, klatce piersiowej, brzuchu, wewnętrznej stronie kończyn, tylnej stronie ud i ogonie. Białe znaczenie na klatce piersiowej i małe znaczenia na łapach są dopuszczalne.

Głowa: sucha, w kształcie podobna do głowy lisa. Guz potyliczny słabo zaznaczony. Długość od guza potylicznego do płatu nosa odnosi się ku szerokości, jak 7/4. U suk głowa bardziej lekka, sierść i kołnierz krótsze. Wyrażenie oczu żywe i błyszczące, jak u lisa.

Uszy: osadzone dość wysoko, z reguły stojące, dość małe, zaostrzone, pokryty cienką sierścią.

Oczy: średniej wielkości, migdałowatego kształtu, ciemne, lekko skośne, pożądane ciemne, o żywym wyrazie

Szyja: wysoko ustawiona, muskularna, sucha. U psów, szyja nieco krócej, bo posiada pyszny kołnierz.

Zęby: zgryz nożycowy, siekacze żuchwy są ustawione w jednej linii.

Klatka piersiowa: głęboka, sięga łokci. Proporcja głębokości piersi do wzrostu w kłębie wynosi 4/9.

Ogon: dosyć wysoko osadzony, średniej długości, pokryty gęstą, długą sierścią, zagięty energicznie do przodu; wyprostowany, sięga mniej więcej stawu skokowego i przylega do uda.

Brzuch: w miarę podciągnięty, przejście od klatki piersiowej do brzucha wyraźnie zaznaczone.

Kończyny (przednie i tylne): kończyny przednie mocne, oglądane z tyłu proste i równolegle, umiarkowanie kątowane. Uda średniej długości, dość szerokie, dobrze umięśnione. Kolana skierowane naprzód, umiarkowanie kątowane. Stawy skokowe umiarkowanie kątowane. Tylne kończyny trochę dłuższe od przednich.

Cechy atrakcyjne: łajka karelo-fińska jest to pies bardzo ruchliwy, aktywny, o żywym temperamencie. Pies bardzo przywiązuje się do swego opiekuna i domu. Wobec obcych nieco nieufny, ale przyjazny dla znajomych osób. posiada dobrze rozwinięty instynkt myśliwski. Łajka karelo-fińskiej  bardzo wrażliwa na sposób traktowania, więc potrzebuje łagodnego szkolenia.

Producent profesjonalnych akcesoriów i sprzętu dla psów przedstawia dobór produktów dla psów rasy łajka karelo-fińska, w ofercie znajdziecie Państwo: gryzaki, mufki, kliny do zabawy i tresury psów rasy łajka karelo-fińska, szelki, obroże, kagańce, smycze ze skory, nylonu i metalowe dla łajki karelo-fińskiej.