Standard rasy według FCI nr 119

Historia rasy: historia wyżłów niemieckich krótkowłosych (deutsch kurzhaar) dotyczy psów, których użytkowano w czasie polowań na ptaków z sieciami, zwłaszcza w krajach Śródziemnomorskich, oraz łowiectwa sokołów. Przez Francję, Hiszpanię, Flandrię wyżły trafiły do domów niemieckich. W czasie polowań psy miały wystawić ptaki. Kiedy było wynaleziono broń dwustrzałową, technika polowania uległa zasadniczej zmianie. Wyżeł niemiecki krótkowłosy wyewoluował z psa wystawiającego w wielostronnego psa myśliwskiego. W 1897 r. do publicznego obiegu trafiła „Księga hodowli wyżła niemieckiego krótkowłosego” („Zuchtbuch Deutsch-Kurzhaar”) autorstwa Albrechta de Solms-Braunfelda, w której znalazły się informacje o cechach rasy, zasadach hodowli, ocenie eksterieru i metodach przeprowadzania prób pracy.

Kraj pochodzenia: Niemcy.

Wygląd ogólny: wyżeł niemiecki krótkowłosy sprawia wrażenie psa o ogromnym temperamencie, energiczny (lecz nie zdenerwowany, a spokojny), o lekkich, płynnych gracyjnych ruchach. Prace hodowlane z tą rasą trwały w kierunku osiągnięcia następnych cech: wzmocnienie mocy i suchej konstytucji ciała, osiągnięcie najlepszych kształtów eksterieru, i najbardziej pięknych, płynnych linii ukształtowania, osiągnięcie głowy suchej i pięknej. Długie łopatki, głęboka pierś, mocne plecy, umięśniony zad świadczą o szybkości ruchów, a budowa kośćca, prawidłowa szerokość klatki piersiowej i doskonale rozwinięta muskulatura gwarantują niezmęczalność oraz wytrwałość w ciągłym ruchu.

Wysokość i masa: dorosły samiec powinien osiągać od 62 do 66 centymetrów wysokości w kłębie. Suki mierzą średnio od 58 do 60 cm.

Szata: skóra jest napięta i przylegająca, bez fałd. Włos krótki i gęsty, w dotyku suchy i twardy. Na głowie i uszach włos cieńszy i krótszy; włos nie wyraźnie dłuższy pod ogonem.

Umaszczenie: brązowe, bez znaczeń; brązowe z drobnymi białymi plamkami lub cętkami na piersi i na kończynach; ciemnobrązowe z siwym włosem, brązowo-dereszowate z brązową głową, plamy lub cętki brązowe; dereszowate jasnobrązowe z brązową głową i z brązowymi łatami lub cętkami, lub bez łat na białym tle; czarne z tymi samymi odmianami co w przypadku koloru brązowego lub dereszowatego, – żółte znaczenia (podpalanie) są dopuszczalne, ponieważ pies pracuje na pośladki.

Głowa: sucha, kształtna, dobrze wyważona, niezbyt lekka, i niezbyt ciężka, odpowiednia do wielkości i płci psa. Czaszka wystarczająco szeroka, lekko wysklepiona. Rysa czołowa niezbyt głęboka. Słabo zaznaczona kość potyliczna. Stop średnio zaznaczony. Łuki brwiowe dobrze rozwinięte, patrząc z boku wyraziste i dobrze widoczne.

Uszy: osadzone wysoko i szeroko, nie grube, mięsiste, niezbyt cienkie, płaskie, nie zwinięte, dobrze przylegające ku policzkom, szerokie u nasady, średniej wielkości; opadające płasko, bez fałd, zaokrąglone na końcach. Uszy wyciągnięte do przodu muszą sięgać do kącików warg.

Oczy: średniej wielkości, wyraziste, nie wyłupiaste, osadzone niezbyt głęboko; suche powieki, dobrze osadzone jabłka oczne, preferowany kolor ciemnobrązowy. Jasnożółta barwa (drapieżna) nie jest pożądana.

Zęby: mocne, masywne, zdrowe, zęby korzeniowe dobrze przylegające powierzchnią do siebie. Zgryz nożycowy prawidłowy i pełny.

Szyja: kurzhaar posiada szyję dobrej długości, stopniowo rozszerzająca się ku barkom. Mocno umięśniona, lekko wygięta. Skóra na szyi musi być najbardziej sucha, dobrze przylegająca.

Obudowa: linia grzbietu prosta, krótka, co sprzyja płynnemu i ciągłemu poruszaniu się. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Lędźwie szerokie, lekko wysklepione. i dobrze umięśnione. Zad szeroki, dobrze umięśniony i dość długi. Zad się zaczyna na jednej wysokości z linią pleców i w kierunku ogona lekko opada. Brzuch nieco podciągnięty.

Pierś: klatka piersiowa bardziej głęboka niż szeroka, w mierą proporcjonalna. Żebra mocno wysklepione – ani płaskie, jak u borzojego, ani beczkowate. Żebra fałszywe skierowane daleko do dołu. Odległość od ostatniego żebra do stawu kulszowego niezbyt duże. objętość piersi (ok 8-10 cm więcej wysokości w kłębie) bezpośrednio za łokciami musi być mniejsza, niż na odległości szerokości dłoni od łokci. Więc ramiona posiadają dużo przestrzeni do ruchu.

Ogon: gruby u nasady, zwężający się ku końcowi i wysoko osadzony, średniej długości. W celuu uniknięcia uszkodzeń ogon jest dokowany na jedną trzecią lub połowę. W stanie spoczynku luźno zwisający; w ruchu noszony poziomo, ni podnosi się ponad poziomem pleców i nie wygięty do góry. Podczas polowania ogon jest w ciągłym ruchu.

Kończyny (przednie i tylne): kończyny przednie: łopatki ukośnie ustawione i ruchliwe, z elastyczną muskulaturą. Dobrze przylegające do siebie. Ramiona możliwie jak najdłuższe. Łokcie skierowane do tyłu. Przedramiona proste, mocno umięśnione, suche. o silnym lecz nie grubym kośćcu. Śródręcza tylko lekko ukośnie ustawione, prawie proste, lecz lekko kątowane. Kończyny tylne: zad szeroki, dobrze umięśniony i dość długi, objęty. Uda odpowiednio długie, szerokie, dobrze umięśnione. Podudzie i śródstopie posiadają wyraziste kątowanie, zbyt rozwinięte podudzia negatywnie oddziaływują na wytrwałości psa podczas ciągłego ruchu. Śródstopia suche, ustawione prawie prostopadle pod stawem skokowym. Patrząc z tyłu kończyny nie są zbliżone w stawach skokowych, ani beczkowato ustawione. Łapy wysklepione, dobrze zwarte palce, okrągłe, o owalnym kształcie. Palce dobrze zwarte, pazury mocne. Opuszki grube i twarde.

Cechy atrakcyjne: kurzhaar - to prawdziwe demony myślistwa. Czworonogi wystawiają ptaki w czasie polowań. Najlepiej się sprawdzają psy tej rasy podczas polowania w polu. Kurzhaar doskonale pływa, świetnie aportuje, tropi śladem krwawym. Posiada silny instynkt ochronny. W Europie kurzhaary to jedne z najbardziej popularnych psów, najbardziej użytkowane do polowań.

Producent profesjonalnych akcesoriów i sprzętu dla psów przedstawia dobór produktów dla psów rasy kurzhaar, w ofercie znajdziecie Państwo: gryzaki, mufki, kliny do zabawy i tresury psów rasy kurzhaar, obroże, szelki, kagańce, smycze ze skóry, nylonu i metalowe dla kurzhaar, pokarmy oraz akcesoria.