Historia rasy: cirneco dell`etna to niezwykle stara rasa, która jest obecna na Sycylii od co najmniej kilku tysięcy lat. Ona jest spokrewniona z innymi rasami, charakterystycznymi dla wybrzeża Morza Śródziemnego: podobieństwo dawnego psa Egipcjan, do dzisiejszych psów nazywanych ‘psami faraonów’ (Podenco Ibicenco, Kelb tal Fenek czy Cirneco dell’Etna) jest rzeczywiście uderzające, przy czym ten typ psa pojawia się wyłącznie na wyspach Morza Śródziemnego i nigdy nie zawędrował na północ. Te rasy cechują się prymitywnym wyglądem zewnętrznym oraz z zapałem oddają się swojej pasji - polowaniu na królików. Nazwa cirneco wzięła się przypuszczalnie od nazwy Cyrenaico – miasta i regionu w północnej Afryce, na terenie dzisiejszej Libii. Potwierdza to nazwa, jakiej używali starożytni Grecy zamieszkujący dawnej Sycylię - «Kyon Kyrenaikos». Najprawdopodobniej psy te były przewożone do Europy, do krajów śródziemnomorskich przez handlarzy greckich. Pierwsza wzmianka pisemna tej rasy psów znajdujemy w ustawie sycylijskiej od 1533 roku, który ograniczył polowanie z tymi psami. W 1951 roku pierwszy klub wielbicieli tej rasy został założony w Katanii. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uznaje tą rasę w 1989 roku, co wzbudziło zainteresowanie do niej poza granicami Włoch. Niestety, poza granicami kraju rasa jest znana bardzo mało, chociaż posiada swoich miłośników w Rosji.
 
Kraj pochodzenia: Włochy.

Wysokość i masa: wysokość w kłebie: psy - 46-50 cm, suki -  42-46 cm. Waga psów 10-12 kg, suk - 8-10 kg.
 
Kształt: kwadratowy.
 
Szata: włos krótki na głowie, uszach i kończynach; półdługi (ok. 3 cm) lecz gładki i płasko przylegający na tułowiu i ogonie; włos prosty i sztywny, jak koński włos.
 
Umaszczenie: dopuszczalnymi typami maści są: jednobarwna płowa, mniej lub bardziej intensywna, ruda z mniejszą lub większą ilością bieli, jednobarwna biała lub biała z rudymi łatami.
 
Głowa: czaszka ma podłużnie owalny kształt; górne linie czaszki i kufy są nieznacznie rozbieżne lub równoległe. Górny profil czaszki tak delikatnie wypukły, że wydaje się niemal płaski. Szerokość czaszki między łukami jarzmowymi nie przekracza połowy długości głowy; łuki brwiowe nie bardzo wystające; bruzda czołowa tylko delikatnie zaznaczona. Grzebień potyliczny i guz potyliczny nieznacznie wykształcone. Przejście od łba ku kufie pod kątem 140 stopni między grzbietem nosa a czaszką. Stop dobrze zaznaczony. Nos raczej prostokątnego kształtu; dosyć duży; jego kolor odpowiada kolorowi szaty (raczej ciemnoorzechowy, jasnoorzechowy, cielistego koloru). Długość kufy wynosi jak minimum 80% długości czaszki, głębokość oraz wysokość (wymierzona w środku kufy) sięga co najmniej połowy jej długości, szerokość - mniej niż połowa długości.  Kufa spiczasta, o prostej górnej linii pyska; jej dolny boczny profil wyznacza żuchwa.
 
Uszy: osadzone dosyć wysoko i blisko siebie, stojące i sztywne; małżowina ustawiona do przodu; trójkątnego kształtu, o wąskich koniuszkach, nie mogą być cięte. Długość uszu stanowi nie więcej niż połowę długości głowy.
 
Oczy: dosyć małe, koloru ochry, nie przesadnie ciemne, bursztynowe lub nawet szare; usytuowane bocznie, owalnego kształtu, o pigmentacji obwódek odpowiadającej kolorowi nosa.
 
Zęby: szczęka i żuchwa normalnie wykształcone, choć nie wydają się mocne. Żuchwa delikatnie wykształcona, z cofniętym podbródkiem. Siekacze, ustawione prostopadle w szczęce i żuchwie, są idealnie ustawione w linii i dopasowane.  Zgryz nożycowy. Policzki płaskie.
 
Szyja: górny profil szyi mocno łukowaty (wypukły). Długość szyi równa długości głowy. Szyja stożkowata o wyraźnie widocznych mięśniach, zwłaszcza wzdłuż karku. Skóra delikatna i napięta, ściśle przylegająca; bez podgardla.
 
Obudowa: kłąb uniesiony ponad linię grzbietu; wąski, ze względu na zbieżność łopatek; połączony harmonijnie z szyją, tworząc nieprzerwaną linię. Prosta górna linia grzbietu, ukośna od kłębu do zadu psa. Plecy (w języku angielskim plecami nazywano odcinek od końcówki kłębu do początku zadu)  proste, z umiarkowanie rozwiniętymi mięśniami. Długość odcinka piersiowego stanowi trzykrotność długości odcinka lędźwiowego. Długość lędźwi sięga niemal ⅕  wysokości w kłębie. Mięśnie krótkie i słabo widoczne, ale mocne. Górna linia zadu płaska, ukośna pod kątem 45 stopni, mięśnie niewidoczne. Długość zadu sięga ⅓ wysokości w kłębie, a szerokość równa połowie długości. Brzuch szczupły i podciągnięty; słabizny długości równej długości okolicy nerkowej.
 
Pierś: długość klatki piersiowej przekracza nieco połowę wysokości w kłębie (ok. 57%), a szerokość ledwo mniej. Klatka piersiowa sięga lub prawie sięga poziomu łokci, jednakże nigdy poniżej. Żebra nieznacznie wysklepione, ale nigdy płaskie. Obwód piersi ledwo na ⅛ przekracza wysokość w kłębie, określa raczej płaskie piersi.
 
Ogon: ogon nisko osadzony, dosyć gruby, równomiernej grubości na całej długości, dosyć długi, opuszczony do poziomu stawu skokowego lub nieco niżej. W spoczynku – noszony szablowato; gdy pies czuwa – uniesiony trąbkowato nad grzbietem. Włos na ogonie krótki.
 
Kończyny (przednie i tylne): kończyny przednie proste i równoległe. Widziana z boku – pionowa linia, biegnąca od szczytu łopatki, dotyka końców palców. Druga pionowa linia, biegnaca od stawu skokowego i rozdzielająca przedramię i nadgarstek na dwie równe części, kończy się po środku długości śródręcza. Patrząc z przodu kończyna musi odpowiadać linii pionowej, biegnącej od wypukłości łopatki, która rozdziela przedramię, nadgarstek, śródręcza i łapę na pół. Wysokość kończyny od ziemi do łokcia ledwo więcej połowy wysokości w kłębie. Długość kości łopatkowej musi sięgać ⅓ wysokości w kłębie.  Kąt pochylenia ku linii poziomej około 55 stopni; górne części kości łopatkowych ustawione blisko siebie; kąt pomiędzy ramieniem a łopatką wynosi 115-120 stopni. Ramię. Długość ramienia stanowi połowę długości kończyn, mierzonej od podłoża do łokci. Niemal idealnie  równoległe lub prawie równoległe względem płaszczyzny pośrodkowej ciała. Nieco ukośne względem poziomu, z widocznymi i wyraźnymi mięśniami. Łokcie ustawione na poziomie piersi lub nieco niżej. Równoległe środkowej linii obwodu, kąt pomiędzy ramieniem a przedramieniem wynosi 150 stopni. Długość przedramienia równa jednej trzeciej wysokości w kłębie. Proste i równoległe, brózda pomiędzy kośćmi łokciową a promienną dobrze widoczne. Struktura kości lekka, lecz mocna. Nadgarstki biegną od prostej linii przedramienia. Śródręcza. Długość nie mniej ⅙ wysokości przedniej kończyny, wymierzonej od ziemi do łokcia. Szerzej nadgarstka, lecz płaska i sucha, śródręcza lekko ukośne. Kości płaskie i suche. Przednie łapy owalnego kształtu (zajęcza łapa), o zwartych i dobrze wysklepionych palcach; pazury mocne i zagięte, brązowe lub cielisto różowe, prawie brązowe, lecz nigdy czarne; opuszki tego samego koloru co pazury. Kończyny tylne proste i równoległe. Widziana z boku, pionowa linia, biegnąca od tylnej części guza miednicowego do podłoża, dotyka lub prawie dotyka końców palców. Udo długie i szerokie. Jego długość równa się ⅓ wysokości w kłębie. Mięśnie płaskie, a część tylna uda lekko wypukła. Szerokość (część zewnętrzna) równa się ¾ długości. Kąt między miednicą a udem wynosi 115 stopni. Staw kolanowy musi być ustawiony na linii pionowej. Kąt stawu skokowego wynosi 120 stopni. Golenie nieco mniejsze od uda. Pochylone od linii poziomej pod kątem 55 stopni.  Mięśnie suche i bardzo wyraziste. Kościec lekki. Odległość od podeszwy łapy do wypukłości stawu skokowego nie przekracza 27% w kłębie. Zewnętrzna część jest szeroka. Kąt tego stawu 135 stopni. Śródstopie równa się ⅓ długości przedniej kończyny, wymierzonej od łokcia do ziemi. Posiada kształt cylindra, pionowo ustawiona. Tylne łapy nieco owalne, poza tym posiadające wszystkie cechy przednich łap. Chód psa - galop, przechodzący w kłus.
 
Cechy atrakcyjne: jego węch jest tak doskonały, z niezwykłym zapałem cirneco ugania się tu za zwierzętami, podejmując ich ślad. Długie łapy łatwo przeskakują z kamienia na kamień, nie zwalniając. Z niezwykłym  zapałem cirneco ugania się tu za królikami albo zającami, oraz kuropatwą. Jest samodzielny, ma silny temperament, ale potrafi być uczuciowy i przywiązany do swojego pana. Posiada niezbędny dla myśliwego temperament, który trafnie łączy z miękkim dobrodusznym zachowaniem. Doskonale nadaje się na tresurę, jest bardzo żywy i ciekawy. Chart sycylijski bardzo wytrzymały, ma miły charakter, uwielbia ruch czy zabawę, oraz obciążenia fizyczne, i doskonale wie, kiedy trzeba wykazać się czujnością. Jego siły i jego radość życia są wprost niewyczerpane. Wobec właścicieli niezwykle lojalny i bezwarunkowo im oddany, lecz pies również potrzebuje odpowiedniego szacunku.

Producent profesjonalnych akcesoriów i sprzętu dla psów przedstawia dobór produktów dla psów rasy cirneco dell`etna, w ofercie znajdziecie Państwo: gryzaki, szmatki, zabawki do zabawy i tresury psów rasy cirneco dell`etna, szelki, kagańce, obroże, smycze ze skóry, nylonu i metalowe dla ccirneco dell`etna.